همشهری آنلاین - گروه سیاسی: پوشش‌های خاص سیاستمداران در برهه‌هایی محل توجه افکار عمومی و رسانه‌های جهان بوده است. مجله تایم انگلیس سال‌ها قبل سیاستمداران نحوه پوشش برخی از این سیاستمداران را مورد بررسی قرار داده بود و به‌تدریج در فهرستی به اسامی این چهره‌های سیاسی که تعدادشان هم زیاد نیست افزوده بود. رسانه‌های بین‌المللی به‌ویژه به این سبک خاص لباس سیاستمداران توجه ویژه داشته‌اند و در گذر سال‌ها حتی نام برخی از این کشورها نیز به همین واسطه بیشتر سر زبان‌ها افتاده است. این گزارش تلخیص و ویراست مجددی از آرشیو الگوی لباس سیاستمداران در مجله تایم است.
رخت‌آویز قذافی
سرهنگ معمر قذافی، رهبر سابق لیبی، طی ۴ دهه حکومت خود به چشم خیلی از مردم دنیا آمد. او از یوزپلنگ به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌کرد. ماندن در چادرهای عشایری در سفرهای خارج از کشور با استناد به ترس از ساختمان‌ها و احاطه کردن خود با محافظان زن زیبا و مسلح تصاویر ثبت شده معروفی از او بودند با این حال، هیچ چیز بیش از حس مد پر زرق و برق او، شهرت رنگارنگ او را شکل نداده است. قذافی اغلب با پارچه‌های ابریشمی روشن و رنگین‌کمان، لباس‌های بادیه‌نشین، داشیک‌ها و پوست حیوانات لباس می‌پوشید که به عنوان نشانه‌ای از میراث آفریقایی‌اش محسوب می‌شد، اما شاید برای بازیگران شیر شاه مناسب‌تر بود.
از آمریکای لاتین
اسمش را ژاکت نگذارید. این در واقع یک چومپاست: یک بلوز کشی سنتی و دستبافت از پشم آلپاکا که در میان مردم بومی بولیوی مانند رئیس‌جمهور این کشور تهیه می‌شود و مورالس هم آن را می‌پوشید.
هدیه آدیداس به شما
فیدل کاسترو یک مرد آدیداسی است. کاسترو هنگام بهبودی پس از عمل جراحی در سال ۲۰۰۶، از لباس استاندارد بیمارستانی اجتناب کرد و در عوض ترجیح داد با پوشیدن لباس ورزشی قرمز، سفید و آبی که با آرم آشنا مزین شده بود، سلامتی خود را به نمایش بگذارد. تراویس گونزالز، رئیس آدیداس در پاسخ به سوالی در مورد تایید آشکار این انتخاب از سوی کاسترو به نیویورک تایمز گفت: "ما هیچ دیدگاهی نسبت به این موضوع نداریم. این یک نقطه مثبت است، نه منفی. ما یک برند ورزشی هستیم. ما محصولاتی را برای ورزشکاران می سازیم، آنها را برای رهبران نمی سازیم.» این پاسخ توضیح می‌دهد که چرا آدیداس در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۸ با تامین لباس تیم المپیک کوبا موافقت کرد.
شنل و خنجر
دیکتاتور آگوستو پینوشه به مدت ۱۷ سال، پس از رهبری کودتای خونین نظامی ۱۹۷۳ که دولت شیلی را سرنگون کرد و سالوادور آلنده، رئیس جمهور وقت شیلی را اعدام کرد، با زور وحشیانه بر کشورش حکومت کرد: هزاران مخالف چپ‌گرا در رژیم او مفقود شدند. پینوشه مطابق با حرفه قبلی خود به عنوان یک ژنرال ارتش، معمولاً یونیفورم ارتش شیطانی و چکمه‌های ساق بلند می‌پوشید. اما او همچنین گهگاهی به خاطر پوشیدن شنل هم شهرت داشت که استعاره رک و پوست‌کنده‌ای داشت: با توجه به شهرت وحشتناک او، شنل ظاهر یک دراکولای شیطان را به مستبد پیر می‌داد.
کمونیست شیک
او کشوری را تأسیس کرد، یک ایدئولوژی را تبلیغ کرد و یک فرقه شخصیت متعصب را پرورش داد که اعضای آن تمام چین را به وحشت انداختند، بنابراین انتظار می‌رفت که مائو تسه تونگ نیز روند مد را آغاز کند. مائو در طول ۳۰ سال سلطنت خود به عنوان رئیس و قهرمان ملی چین، مرتباً با یک ژاکت چهار جیب پرولتاریایی ظاهر می‌شد که اولین بار توسط انقلابی چینی سان یات سن به عنوان نقطه مقابل کت و شلوار تجاری غربی معرفی شد.
در زمان انقلاب پرفراز و نشیب فرهنگی، تنوع در کت و شلوار سبز، خاکستری یا آبی مائویی همه جا وجود داشت: این لباس انتخابی برای پیروان جوان مائو بود، زیرا دشمنان سرمایه‌دار فرضی او را ریشه‌کن می کرد. اما پس از مرگ مائو در سال ۱۹۷۶، این ظاهر از مد افتاد. تقریبا بدون استثنا، رهبران چینی امروزی کت و شلوارهای تجاری غربی می‌پوشند. با این حال، این سبک همچنان در میان چینی‌های روستایی و مسن‌تر محبوب است و دوباره در بوتیک‌های هنگ‌کنگ و شانگهای ظاهر شده است - محبوبیتی که بیشتر به دلیل حس طنز پست‌مدرن در میان شهرنشینان جوان تقویت شده است.
قرمز ترسناک
انقلاب‌ها به هر رنگی می‌آیند: معترضان نارنجی پوش در اوکراین و رئیس‌جمهور قرمزپوش روشن در ونزوئلا که تلاش می‌کرد پیام سیاسی خود را با لباس پوشیدن مانند یک مداد رنگی انسانی منتقل کند. رنگ قرمز که از اواخر دهه ۱۸۰۰ نشانه مبارزه طبقاتی بود، زمانی در دژهای کمونیستی مانند اتحاد جماهیر شوروی و چین همه جا وجود داشت. هوگو چاوز، رئیس جمهور چپگرای ونزوئلا، این پیام را با استفاده از آن به عنوان عنصر اصلی در تمام تظاهرات سیاسی خود و همچنین کمد لباس شخصی خود زنده نگه می‌داشت، خواه کراوات قرمزی باشد که از کت و شلوارهای رسمی او در طول دیدارهای رسمی دولتی بیرون می‌آید، یا کلاه قرمزی که روی لباس‌های زیتونی که او اغلب به عنوان نماد سابقه نظامی خود می‌پوشید، یا ترکیب‌های سر تا پا قرمز که در برنامه تلویزیونی هفتگی‌اش انجام می‌داد.
کابوی روسی
ولادیمیر پوتین در طول دوره ریاست‌جمهوری طولانی خود در روسیه کارهایی کرده است که گاهی از او چهره یک کودک خردسال و معصوم به نمایش گذاشته است. کودکی که انتظار دارد بابت این کارها مورد قدردانی هم قرار گیرد، چه وقتی که اسب‌سواری می‌کند، ماهی‌گیری می‌کند یا پیراهن تنش نمی‌کند. این قهرمان سابق جودو عکس‌های بدون لباس زیادی از خود دارد. در کشوری که اعتیاد به الکل رواج دارد و طول عمر در حال کاهش است، یک رهبر نیرومند، دلسوز و بدون پیراهن، نمونه ای از زندگی پاک برای همه روس‌ها محسوب می‌شود.
لباس تارک دنیایی
۳ رهبر کره شمالی از بدو تاسیس تاکنون به پوشیدن لباس‌های سبک خودشان معروف بوده‌اند. کیم جونگ ایل پدر رهبر فعلی کره شمالی آدمی بود که از دی‌وی‌دی‌های هالیوودی و مشروبات الکلی گران قیمت لذت می‌برد و این در شرایطی بود که میلیون‌ها نفر در کره شمالی از سختی‌های شدید رنج می‌بردند. او را از نظر ظاهری بیشتر با کت و شلوهای سافاری نامرغوب، عینک آفتابی برند کانیه وست، کفش‌های ۵ اینچی برای افزایش قدش و سبک موی سشوار خورده رو به بالای سرش می‌شناختند. در حالی که کت و شلوارهای نامناسب او کمک چندانی به پنهان کردن شکم بزرگش نمی‌کرد در اواخر عمر لباس‌های با سایر کوچک‌تر می‌پوشید تا بیماری‌اش به چشم نیاید.
رنگی به سبک زوما
کاپشن‌های چرمی مشکی ۲ دهه قبل در آفریقای جنوبی به ویژه از سوی جیکوب زوما رئیس‌جمهور سابق این کشور جایگزین کت و شلوارها سنتی شد و مدت‌ها جزو سبک پوشش‌های اصلی در آفریقای جنوبی بود. او کاپشن‌های رنگی زرد و سبز نیز به نماد رنگ‌های پرچم ملی این کشور می‌پوشید. سبک لباس او اگرچه تا مدتی الهام‌بخش مردم آفریقای جنوبی شد اما بعدها شدیدا کمرنگ شد و مردم دیگر تمایلی به آن نشان نمی‌دادند.
رئیس‌جمهور عضو گروه ویژه
محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور سابق ایران مانند اکثر ایرانیان، کراوات نمی‌بست، در عوض، او کاپشن‌های نخی ساده‌ای را انتخاب می‌کرد. لباسی که به کاپشن احمدی‌نژادی معروف شد و به دلیل شباهتش به کاپشن های «تنها اعضا» که در دهه ۱۹۸۰ برای مدت کوتاهی در غرب محبوب بودند، به طور گسترده مورد شوخی قرار می‌گرفت.
نظر شما